اگر در میان دوستان و آشنایانتان فرد مبتلا به اختلال دوقطبی وجود دارد بهتراست از برخی راه و روشهای موثر برای کمک به این افراد استفاده کنید تا بتوانید در بهبود بیماری به آن ها کمک کنید افراد مبتلا به  این اختلال روحی نیازمند دلگرمی اطرافیان و ابراز محبت و جلب اعتماد و امیدواری برای بهبود هستند.

این مقاله به کسانی اختصاص دارد که در خانواده یا دوستانشان کسی را دارند که به اختلال دو قطبی مبتلاست.

به کسانی که دوستشان دارید لطفی کنید: برای درمان اختلال دوقطبی به آنها کمک کنید.

درمان مداوم و مستمر( روان درمانی و تجویز دارو ) برای کنترل نوسانات خلقی اختلال دوقطبی ضروریست. چگونه اعضای خانواده می توانند به کسی که دوستش دارند و درگیر درمان است کمک کنند؟

پزشک و پرفسور کی ردفیلد جمیسون در رشته روانپزشکی از دانشکده پزشکی جان هاپکینز و نویسنده کتاب ذهن شلوغ میگوید: تا جایی که می توانید درباره این بیماری بیشتر یاد بگیرید. بخوانید و بیشتر بخوانید، به گروه های حمایت کننده ملحق شوید. شما حمایت عاطفی و اطلاعات مورد نیاز را دریافت خواهید کرد.

دکتر جمیسون می گوید: همچنین، نحوه تشخیص به هنگام علایم اولیه اختلالات روانی را فرابگیرید، مخصوصا بی خوابی. بی خوابی ساده ترین راه برای تشخیص کسی است که دچار اختلال روانی میشود. خانواده و دوستان باید این مساله را در نظر داشته باشند. اگر بیماری دارای مشکلات خواب است، برای او درمان در نظر بگیرید.

اتحادیه پشتیبانی از افراد مبتلا به بیماری دوقطبی و افسردگی به خانواده ها و دوستان این پیشنهادات را ارائه میدهد، تا در کمک به افراد مبتلا به اختلال دوقطبی که تحت درمان هستند، استفاده کنند.

• پزشک مناسب را پیدا کنید: برای پیداکردن یک روانپزشک ودیگر ارایه دهندگان سلامت  که زمان کافی برای به دقت گوش دادن به صحبت ها را فراهم میکنند به آن ها کمک کنید. اگر لازم میدانید، نظریه های ثانویه را نیز به کار ببندید. از طریق تعیین قرار ملاقات با پزشک به آنها کمک کنید.
• بدون هیچ استرسی وقت قبلی از پزشک بگیرید: یک لیست از سوالات را برای پرسیدن از پزشک آماده کنید. پیشنهاد بدهید همراه او به قرار ملاقات بروید. راجع به پزشک ها، پرستاران و سایر کارمندانی که در امر درمان شرکت دارند آگاهی به دست آورید.
• در مورد داروهای این بیماری(اختلال دوقطبی) اطلاعات به دست آورید: شما باید در مورد میزان استعمال دارو، عوارض جانبی احتمالی، وهرآنچه که انجام میدهید دانش کافی داشته باشید.
• ترس ها را کنار بگذارید: نقش درمان دارویی را شرح دهید، که  تا حد زیادی علایم بیماری را بدون تغییر خلق و خو کاهش میدهند.
• با ملایمت یاد آوری کنید: یک دستگاه “یادآور دارو” می تواند به شما کمک کند تا مطمئن شوید طبق برنامه درمانی تجویز شده پیش می روید. برای استفاده از این یادآورها اجازه بگیرید.
• نمودار پیشرفت و مشکلات: در نگهداری و بایگانی اطلاعات در زمینه بهبودی، علایم بیماری و توقف بهبودی به آنها کمک کنید. یک دفتر ثبت وقایع یا سالنامه برای این کار گزینه خوبی است.
• استرس روزانه را فرو بنشانید: یک برنامه روزانه که دوست بیمار شما میتواند به راحتی آن را به کار بندد، ایجاد کنید. در امور روزمره، از قبیل کارهای در حال اجرا کمک کنید. عواملی را که باعث بدتر شدن علایم بیماری میشوند را شناسایی کنید.
• استفاده از جملات دلگرم کننده: این جمله ها مؤثر خواهند بود: “من برای تو اینجا هستم”. “از پسش بر میای “. “تسلیم نشو”. “ذهن تو داره به تو دروغ میگه، این بخشی از بیماریه”.
• تشویق به تکرار جملات مثبت: به عنوان مثال: ” زندگی من باارزش و گرانبهاست، حتی اگر ارزش آن در حال حاضر محسوس نباشد”.
• واقعیت بررسی ها را یادداشت کنید: این کلمات ها میتواند به دوست بیمار شما در لحظات سخت کمک کند. به عنوان مثال: ” من نباید وقتی که افکارم پریشان هستند، تصمیم های مهم زندگیم را بگیرم همچنین من هم اکنون احساس برتری میکنم. من نیاز به زمان دارم تا قبل از اینکه از این افکار بگذرم ، در مورد آنها با دیگران بحث کنم.
• آمادگی برای مواقع حساس: اگر علایم افسردگی یا اختلالات روانی شدید شد، یکی از اعضای خانواده دوست بیمار شما باید قول بدهد تا به شما  یا شخص مورد اعتماد دیگری یا پزشک یا عوامل امدادی یا بیمارستان خبر دهد. سوال کنید آیا آنها این قول را به شما می دهند. به پیشنهاد یوطب توجه بفرمایید.
• یک برنامه برای مواقع حساس طرح ریزی کنید: یک لیست از علایم اختلالات روانی، افسردگی، خطرات خودکشی و هرآنچه که انجام میدهید و لیستی از شماره تلفن های کارآمد که شامل بخش هایی است که سرویس های سلامتی را ارایه می دهند یا شماره تلفن اعضای خانواده، دوستان و همچنین شماره تلفن ارگان های جلوگیری کننده از اقدامات خودکشی تهیه کنید. رونوشت اطلاعات را به  اعضای خانواده و دوستان قابل اطمینان بدهید.
• تغییرات حالت بیمار را به پزشک گزارش دهید: جزیی ترین تغییر در درمان میتواند از اتفاقات بزرگ جلوگیری کند.لذا بهتر است وقتی که علایم افسردگی یا اختلالات روانی در حال ظاهر شدن است، اتفاقات را سریعا  به پزشک گزارش دهید.
• در مورد درمان اختلال دوقطبی مثبت باشید: تجویز دارو و روان درمانی مؤثر هستند. اغلب مبتلایان به این بیماری قادر هستند که به حالت مطلوب و زندگی پرباری برگردند. برای پیدا کردن مؤثرترین درمان تلاش کنید و از دوست بیمار خود حمایت کنید که به آن نیاز دارد.

بیسکوییت دایجستیو جزء آن دسته خوراکی پر مصرف در رژیم های لاغریست ولی این بیسکوییت های نسبتا محبوب بر خلاف باور افراد حاوی مواد نگهدارنده غیرطبیعی و مقدار زیادی شکر میباشند؛ که همین دو باعث میشود تا رژیم افراد بهم بخورد و آنطور که باید کاهش وزنی در آن ها مشاهده نشود. زمانی که بیسکوییت دایجستیو را به خاطر فیبر و یا محتوای آردی آن انتخاب می‌کنید، باید به خاطر داشته باشید که حتی یک بیسکوییت دایجستیو هم غذایی فرآوری‌شده محسوب می‌شود و آنقدرها هم سالم و مفید نیست. در ادامه محتویات این بیسکوییت محبوب را بررسی میکنیم و قضاوت را پای خودتان میگذاریم.

شکر
احتمالا بیسکوییت بدون نمک و ادویه نمی‌خورید، نه؟ یکی از دلایلی که شاید دوست دارید بیسکوییت دایجستیو بخورید این است که این نوع بیسکوییت‌ها حاوی ۳ تا ۵ گرم شکر هستند. محتوای شکری آنها به اندازه بیسکوییت‌های عادی زیاد نیست، اما آنقدر هست که بتوان به آن گفت «ناسالم». علاوه بر اثرات شاخص شکر،‌ باید گفت که برای قلبتان هم مضر است.
آرد تصفیه‌شده 
آردی که در بیسکوییت‌های دایجستیو مورد استفاده قرار می‌گیرد به طور کامل تصفیه نشده است. فرقی نمی‌کند که آرد از غلات کامل به دست آمده باشد یا گیاه راگی، در واقع باید گفت که دانه آن بخش زیادی از سبوس خود را حین تبدیل شدن به آرد از دست می‌دهد. سبوس منبع غنی فیبر است.
چربی
یک بیسکوییت دایجستیو حاوی ۳ تا ۵ گرم چربی اشباع‌شده است.
مواد نگهدارنده
هر نوع غذای بسته‌بندی‌شده که بیش از یک تا دو هفته در قفسه غذایی می‌ماند قطعا حاوی مواد نگهدارنده است. از آنجایی که مواد نگهدارنده در بیسکوییت دایجستیو مواد صنعتی هستند، احتمالا نمی‌دانید که چه نوع مواد شیمیایی‌ را می‌خورید